Strączyn żółty łac. cladrastis lutea to przepięknie kwitnące drzewo,niegdyś perła ogrodów królewskich i arboretum, a dziś pojedyncze okazy można znaleźć głównie w ogrodach botanicznych. Najefektowniej strączyn wygląda podczas kwitnienia, na przełomie maja i czerwca. Wtedy pięknie pachnące kwiatki tworzą długie wiechy, wyglądem przypominają kwiaty wisterii. Kwiatostany białe, osiągają do 50 cm długości i są miododajne.Wydzielają bardzo przyjemny zapach, podobny do groszku pachnącego. Kwitnie co drugi rok, nie należy się jednak tym martwić, drzewo wygląda egzotyczne i atrakcyjne nawet tylko z liśćmi. Liście zielone, duże, około 40 cm długości.Liście są pierzaste,nieparzyście złożone po 7-9 ,jajowate lub odwrotnie jajowatych zielone, które zmieniają się na miodowo-żółte jesienią.
Piorunujące wrażenie robi jesienna szata rośliny (barwy intensywnie żółtej), dzięki której można dostrzec drzewo nawet z daleka.
Dekoracyjne drzewo w naszych warunkach dorasta do 5 m wysokości. Pień pokryty gładką korą, podobną do buka. Owocem są strąki, które opadają dopiero w następnym roku po kwitnieniu.
Oryginalne drzewo, zwłaszcza w okresie kwitnienia i jesiennego przebarwiania liści, warte jest posadzenia w bliskim otoczeniu.
Strączyn to drzewo pochodzące z południowo-wschodnich regionów Ameryki Północnej.
Polecany do uprawy soliterowej lub w luźnych grupach. Zarówno do większych ogrodów przydomowych jak i parków.
Warunki uprawy
Wymaga gleb żyznych, dość wilgotnych, o odczynie obojętnym lub zasadowym.
Preferuje stanowiska nasłonecznione, ale znosi także lekki półcień.
Sadzi się go w miejscach osłoniętych od wiatru, gdyż kruche gałęzie mogą być uszkadzane przez wiatr.
Młode rośliny są trochę wrażliwe na mrozy, natomiast dorosłe zupełnie odporne.