Zimozielony krzew liściasty, o bardzo powolnym wzroście. Po 10 latach dorasta do 1 m wysokości. Liście są drobne, jajowate o barwie jasnożółtej, częściowo zielonej. Odmiana nie ma dużych wymagań glebowych. Polecana na stanowisko słoneczne lub półcieniste. Roślina świetnie nadaje się na niskie żywopłoty i barwne obwódki. Wymaga miejsc zacisznych i osłoniętych od mroźnych i wysuszających wiatrów.

Zimozielony, wolnorosnący gesty krzew. Dorasta od 2 do 4 m wysokości. Pokrój ma zwarty, jajowaty. Liście ma skórzaste, owalne, lśniące, ciemnozielone. Kwiaty ma niepozorne ale miododajne. Roślina jest mało wymagająca co do podłoża. Dobrze rośnie niemal na każdej glebie o odczynie obojętnym lub zasadowym. Stanowisko cieniste do słonecznego. Może przemarzać w surowe zimy. Bardzo dobrze znosi cięcie. Polecany głównie na niskie formowane żywopłoty, obwódki oraz do tworzenia rzeźb roślinnych. Strefa mrozoodporności 6a.

Szybkorosnące drzewo z rozłożystą koroną i często z krótkim pniem o nieco egzotycznym wyglądzie. Osiąga 10 m wys. i 6 m szer. Liście do 20 cm, sercowate. Kwiaty białe, zebrane w kwiatostany, do 35 cm, VII-VIII. Owoce, długie strąki, pozostają na drzewie do wiosny. Stanowisko słoneczne lub półcieniste, osłonięte. Wymaga żyznej, uprawnej gleby. Młode rośliny wrażliwe na przemarzanie.

Swoją nazwę laurowiśnia wschodnia zawdzięcza prawdopodobnie temu, że jej liście przypominają liście laurowe, czyli liście wawrzynu (Laurus), a ciemnoczerwone owoce – owoce wiśni (Cerasus). Z kombinacji tych słów powstała łacińska nazwa gatunkowa rośliny – laurocerasus. Laurowiśnia pochodzi z rejonu wschodnich Bałkanów i Bliskiego Wchodu. Z regionu Kaukazu pochodzą przede wszystkim rośliny o dużych liściach, które są mniej odporne na mróz. Odmiany silniejsze, o małych liściach pochodzą przede wszystkim z Bałkanów. Dzisiaj laurowiśnia, jako dziko rosnąca roślina, rozpowszechniona jest także w południowej i zachodniej Europie. Wiosną, od kwietnia do czerwca na roślinie zakwitają małe, białe kwiaty zebrane w wąskie, długie grona. Po ich przekwitnięciu tworzą się czarno – czerwone jagody – są trujące i niejadalne.

Laurowiśnia wymaga do prawidłowego rozwoju słonecznego, przewiewnego stanowiska. W lecie dobrze rośnie na zewnątrz. Dla przezimowania odpowiednie jest jasne, przewiewne, chłodne stanowisko z temperaturą nie spadającą dużo poniżej zera. W lecie roślinę należy obficie podlewać. W okresie zimowym podłoże nie powinno być zbyt wilgotne. W czasie wzrostu roślinę należy regularnie zasilać, raz na dwa tygodnie. Laurowiśnia wymaga żyznej i wilgotnej gleby z dużą zawartością wapnia oraz stanowiska osłoniętego od wiatru. Jest to roślina odporna na zanieczyszczenia powietrza. Rośnie zarówno na stanowiskach słonecznych, jak i cienistych. Podczas mroźnych zim laurowiśnia może przemarzać, jednak nie trzeba jej wtedy jednak usuwać. Wystarczy przyciąć przy ziemi obumarłe pędy, a wtedy szybko wypuści nowe. Przycinanie jednak rośliny ciągu roku nie jest konieczne.

Jako roślina ozdobna jest chętnie sadzona w ogrodach. Często stosowana jest również na formowany żywopłot. Odpowiednim miejscem dla laurowiśni jest również stanowisko na tarasie lub na balkonie. Laurowiśnię w donicy w zimie należy trzymać na schodach lub w domu, np. piwnicy, o ile jest wystarczająco jasno.

Perełkowiec japoński ) znany jest także jako sofora japońska lub szupin. To oryginalne drzewo charakteryzuje się nieparzystopierzastymi liśćmi (złożonymi z kilku do kilkunastu listków), opadającymi na zimę oraz białymi wiechami, z których później powstają charakterystyczne kulkowate strąki.

Perełkowiec japoński najlepiej sadzić na stanowisku słonecznym, ciepłym, osłoniętym od silnych wiatrów. Zalecane są wystawy południowe i zachodnie. Roślina ma niewielkie wymagania glebowe – toleruje różne typy gleb, w tym suche. Optymalne są jednak podłoża wapienne, świeże, dobrze przepuszczalne. Jest odporna na zasolenie gleby i zanieczyszczenie powietrza, dlatego nadaje się do sadzenia w warunkach miejskich.

Ze względu na niską mrozoodporność perełkowce powinno się sadzić w połowie wiosny. Po posadzeniu młode drzewka należy dokładnie podlać. W pierwszych latach uprawy roślinę należy zabezpieczyć na zimę agrowłóknina zimową. Nawozy mineralne, zwłaszcza azotowe, stosuje się do końca lata (później mogą zmniejszyć mrozoodporność rośliny). Dobrze reaguje na nawożenie organiczne. Podłoże wokół pnia warto ściółkować. Zabieg nieznacznie zwiększy temperaturę podłoża, ograniczy zachwaszczenie i wyparowywanie wody.

Perełkowiec japoński jest gatunkiem rzadko u nas spotykanym. Uprawiana jest pojedynczo, głównie w zachodnich rejonach Polski. Jest rośliną miododajną.

Nie bez powodu owoce i kwiaty szupinu są w Chinach traktowane jako zioła. Tak naprawdę roślina ma wybitne właściwości lecznicze. Zwłaszcza kwiaty są bardzo wartościowe, jednakże wszystkie części zawierają bardzo wiele rutyny. Dodatkowo perełkowiec japoński zawiera dużą ilość flawonoidów i glikozydów.

Perełkowiec japoński świetnie wpływa na układ krwionośny. Od wieków owoce i kwiaty rośliny są wykorzystywane jako środek wzmacniający naczynia krwionośny. To wszystko dzięki rutynie – witaminie P, która ma niezwykłe właściwości, która uszczelnia naczynia krwionośne. Podaje się ją przeciwko krwotokom, w leczeniu nadciśnienia i miażdżycy. Dodatkowo może pomóc w leczeniu przeziębienia i grypy, ma działanie antybakteryjne, wzmacniające i rozkurczowe.

Zimokwiat wczesny ma dzwonkowate kwiaty średnicy około 3 cm, bardzo dekoracyjne pojawiają się już w lutym (pod warunkiem, że nie ma srogiej zimy). Zewnętrzne płatki są jasno żółte, a wewnętrzne purpurowe. Dodatkowym walorem tych kwiatów jest przyjemny i intensywny zapach, wyczuwany nawet z dużej odległości.

Chińskie pochodzenie rośliny może sprawić, że w ostre zimy może przemarzać. Najlepiej zabezpieczyć go słomianym chochołem lub agrowłókniną.

Zimokwiat wczesny nie jest wymagającą rośliną. Może być uprawiany w glebie ogrodowej, ale najpiękniej kwitnie na stanowisku słonecznym. Jest mrozoodporny. Doskonale znosi temperaturę do około -20oC, gdy temperatura spadnie po niżej -20 to niestety pąki najprawdopodobniej przemarzną i roślina nie zakwitnie.

Wiele osób często myli kwitnący zimokwiat wczesny z forsycją. Jednak podstawową różnicą pomiędzy tymi krzewami jest to, że zimokwiat kwitnie znacznie wcześniej od forsycji.

Rzadko spotykany w Polsce gatunek kwitnący zimą. Małe drzewko pochodzące z Chin, w naszych warunkach klimatycznych jest 2- metrowym krzewem. Kilkunastocentymetrowe, ciemnozielone liście długo utrzymują się na krzewie, w cieplejsze zimy bywa zimozielony. Niezwykle dekoracyjny jest kiedy kwitnie o nietypowej porze roku, bo w zimie, zwykle na początku marca, a czasem już w lutym. Kwiatki bardzo efektowne, o średnicy 3cm, żółte z purpurowo-brązowym środkiem. Również niezwykły jak pora kwitnienia jest zapach kwiatków, piękny i niezwykle silny, wyczuwany nawet w odległości kilkudziesięciu metrów od kwitnącego krzewu. Gałązki z pąkami kwiatowymi można ciąć do wazonu, rozwiną się i wypełnią zapachem całe mieszkanie.

Nie ma wymagań co do jakości gleby, lubi stanowisko słoneczne. Aby krzew był gęsty i zachował ładny pokrój dobrze jest co kilka lat wykonać silne cięcie odmładzające (tuż po kwitnieniu). Odporność na mrozy zadowalająca.

Ambrowiec amerykański, znany także jako ambrowiec balsamiczny oraz styrakowiec amerykański, to bardzo dekoracyjne drzewo liściaste. Jego nazwa rodzajowa – Liquidambar – pochodzi od łacińskiego słowa liquidus – płynny oraz arabskiego ambra – oznaczającego żywicę. Balsamiczna żywica ambrowców wykorzystywana jest w medycynie, przemyśle kosmetycznym i spożywczym – jest składnikiem gumy do żucia, stąd angielska nazwa ambrowca – Sweet Gum.

W swojej ojczyźnie (Ameryce Północnej i Środkowej) ambrowiec amerykański dorasta do 45 metrów wysokości, w Polsce osiąga znacznie mniejsze rozmiary (maksymalnie 25 metrów).

Ambrowiec amerykański to cenne drzewo do nasadzeń parkowych, rzadko jest sadzony w ogrodach. Jego największą ozdobą są dłoniastoklapowane liście (przypominające swoim kształtem liście klonu), długości do 18 cm. Liście z wierzchu są ciemnozielone i błyszczące, od spodu ciemniejsze. Na jesieni liście ambrowca amerykańskiego przebarwiają się na czerwono, purpurowo-fioletowo lub złoto. Kora ambrowca jest ciemnoszara, głęboko bruzdowana. Pień jest prosty, silnie zarysowany przewodnik, korona regularna – w młodości stożkowata, z wiekiem coraz bardziej rozłożysta.

Ambrowiec amerykański najlepiej rośnie na stanowisku słonecznym i osłoniętym od silnych wiatrów – jest to bardzo ważne, gdyż młode osobniki mają tendencję do przemarzania – mrozoodporność rośnie z wiekiem drzewa. Im więcej słońca, tym liście ambrowca piękniej będą się przebarwiać na jesieni. Ambrowiec amerykański najlepiej rośnie w glebie przepuszczalnej, żyznej i próchnicznej, źle na glebie suchej i jałowej. Z uwagi na dużą dekoracyjność ambrowiec amerykański najlepiej będzie wyglądać jako soliter lub posadzony w małych grupach po 2-3 drzewa.

Oxytree niezwykle szybko rośnie. Już w 6.roku od posadzenia osiąga 16 m wysokości i 35 cm średnicy pnia.
Dzięki ogromnym liściom wytwarza takie ilości tlenu, o których inne drzewa mogą tylko pomarzyć!

System korzeniowy drzew tlenowych osiąga 9 m głębokości i stamtąd pobiera składniki odżywcze. Dzięki głęboko osadzonym korzeniom, nie pobiera składników odżywczych z górnych warstw gleby, które są potrzebne innym roślinom!

Potrafi rozwijać się na terenach o rocznych opadach 500 mm (w okresie letnim może wymagać dodatkowego podlewania)
dobrze przystosowuje się do skrajnych warunków klimatycznych (-25 °C, +45 °C)

Należy do roślin wytrzymałych na mało urodzajne gleby (np. na glebach piaszczystych)
toleruje szeroki zakres pH gleby, od 5,5-8,9

Drzewo tlenowe powstało dzięki skrzyżowaniu paulowni elongata z paulownią fortunei dzięki czemu bardzo dobrze przystosowuje się do różnych warunków klimatycznych i glebowych.
Posiada duże, owalne liście, szerokie na 25-45 cm, a szerokość korony drzew tlenowych przekracza 10 metrów
System korzeniowy osiąga 9 m głębokości i stamtąd pobiera składniki odżywcze
Kwitnie raz do roku, owoce mają kształt jajka o wielkości 3-5 cm.
Odgrywa ważną rolę na obszarach narażonych na osuwiska (gleby piaskowe i lessowe)