Laurowiśnia (prunus laurocerasus)

Swoją nazwę laurowiśnia wschodnia zawdzięcza prawdopodobnie temu, że jej liście przypominają liście laurowe, czyli liście wawrzynu (Laurus), a ciemnoczerwone owoce – owoce wiśni (Cerasus). Z kombinacji tych słów powstała łacińska nazwa gatunkowa rośliny – laurocerasus. Laurowiśnia pochodzi z rejonu wschodnich Bałkanów i Bliskiego Wchodu. Z regionu Kaukazu pochodzą przede wszystkim rośliny o dużych liściach, które są mniej odporne na mróz. Odmiany silniejsze, o małych liściach pochodzą przede wszystkim z Bałkanów. Dzisiaj laurowiśnia, jako dziko rosnąca roślina, rozpowszechniona jest także w południowej i zachodniej Europie. Wiosną, od kwietnia do czerwca na roślinie zakwitają małe, białe kwiaty zebrane w wąskie, długie grona. Po ich przekwitnięciu tworzą się czarno – czerwone jagody – są trujące i niejadalne.

Laurowiśnia wymaga do prawidłowego rozwoju słonecznego, przewiewnego stanowiska. W lecie dobrze rośnie na zewnątrz. Dla przezimowania odpowiednie jest jasne, przewiewne, chłodne stanowisko z temperaturą nie spadającą dużo poniżej zera. W lecie roślinę należy obficie podlewać. W okresie zimowym podłoże nie powinno być zbyt wilgotne. W czasie wzrostu roślinę należy regularnie zasilać, raz na dwa tygodnie. Laurowiśnia wymaga żyznej i wilgotnej gleby z dużą zawartością wapnia oraz stanowiska osłoniętego od wiatru. Jest to roślina odporna na zanieczyszczenia powietrza. Rośnie zarówno na stanowiskach słonecznych, jak i cienistych. Podczas mroźnych zim laurowiśnia może przemarzać, jednak nie trzeba jej wtedy jednak usuwać. Wystarczy przyciąć przy ziemi obumarłe pędy, a wtedy szybko wypuści nowe. Przycinanie jednak rośliny ciągu roku nie jest konieczne.

Jako roślina ozdobna jest chętnie sadzona w ogrodach. Często stosowana jest również na formowany żywopłot. Odpowiednim miejscem dla laurowiśni jest również stanowisko na tarasie lub na balkonie. Laurowiśnię w donicy w zimie należy trzymać na schodach lub w domu, np. piwnicy, o ile jest wystarczająco jasno.