-
Roślina, którą powinien mieć w ogrodzie każdy miłośnik długo kwitnących krzewów. Lagestremia z uwagi na podobieństwo w czasie kwitnienia do lilaka pospolitego nazywana jest bzem południa. Uznawana jest za jeden z najpiękniejszy ozdobnych roślin drzewiastych świata. Przyjmuje postać krzewu lub małego drzewa o szerokiej, rozłożystej koronie. Zwykle dorasta do 3 metrów wysokości. O wyjątkowości gatunku świadczy szeregu cech zdobniczych, począwszy od malowniczego pokroju (szczególnie jeśli prowadzony jest w formie niskiego drzewa), poprzez trójbarwną, łuszcząca się korę, okazałe, barwne, wiechowate kwiatostany i przebarwiające się w odcienie żółci i czerwieni liście. Rzadko który krzew kwitnie przez kilka miesięcy, tymczasem kwiaty bzu południa zdobią pędy przez ponad 3 miesiące, a w ciepłe, słoneczne lata nawet przez 120 dni, czyniąc ogród długo atrakcyjnym. Uprawa Dobierając stanowisko dla rośliny należy dopilnować, by było jasne, słoneczne lub delikatnie ocienione oraz zaciszne. Dobrze jest posadzić ją w żyznej, przepuszczalnej, umiarkowanie wilgotnej i wilgotnej ziemi. W czasie sezonu wegetacyjnego korzystne jest nawożenie preparatami do roślin kwitnących. Z uwagi na to, że kwitnienie odbywa się na pędach tegorocznych, ważne jest wiosenne cięcie pędów. Roślina nie jest w pełni mrozoodporna, pędy należy owijać agrowłókniną. Ziemię dookoła krzewu należy przykryć grubą warstwą ściółki. Młode egzemplarze w uprawie pojemnikowej wymagają wnoszenia do pomieszczeń na okres zimy (i wówczas ograniczenia nawadniania).To cenna, zachwycająca roślina, która wymaga właściwej ekspozycji. Polecana jest jako drzewo soliterowe, także formowane na bonsai oraz jako dekoracje tarasów i balkonów. -
Zimozielony krzew liściasty, o bardzo powolnym wzroście. Po 10 latach dorasta do 1 m wysokości. Liście są drobne, jajowate o barwie jasnożółtej, częściowo zielonej. Odmiana nie ma dużych wymagań glebowych. Polecana na stanowisko słoneczne lub półcieniste. Roślina świetnie nadaje się na niskie żywopłoty i barwne obwódki. Wymaga miejsc zacisznych i osłoniętych od mroźnych i wysuszających wiatrów.
-
Zimozielony, wolnorosnący gesty krzew. Dorasta od 2 do 4 m wysokości. Pokrój ma zwarty, jajowaty. Liście ma skórzaste, owalne, lśniące, ciemnozielone. Kwiaty ma niepozorne ale miododajne. Roślina jest mało wymagająca co do podłoża. Dobrze rośnie niemal na każdej glebie o odczynie obojętnym lub zasadowym. Stanowisko cieniste do słonecznego. Może przemarzać w surowe zimy. Bardzo dobrze znosi cięcie. Polecany głównie na niskie formowane żywopłoty, obwódki oraz do tworzenia rzeźb roślinnych. Strefa mrozoodporności 6a.
-
Czosnki ozdobne (Allium) są roślinami cenionymi ze względu na oryginalny wygląd i duże zróżnicowanie gatunków, które wymagają podobnych warunków uprawy. Dzięki braku konieczności dużego nakładu pracy w uprawie nadają się nawet dla początkujących wielbicieli ogrodnictwa.
Allium to rodzaj roślin, do którego należy około 700 gatunków, zarówno dziko rosnących, jak i uprawnych. Wiele z nich wykorzystywanych jest jako warzywa – chociażby dobrze znany czosnek jadalny czy cebula, kolejna grupa służy zaś do ozdabiania ogrodów.
Cebulki czosnku mogą wydawać kwiatostany których średnica sięga nawet 30 centymetrów! Odmiany różnią się wysokością do jakiej dorastają oraz kolorem, kształtem oraz wielkością kwiatów składających się na baldachy lub główki. Niskie gatunki sadzone są na przodzie rabat lub też w skalniakach, wyższe z tyłu rabat w celu utworzenia grup ogrodowych. Można również uprawiać je na kwiaty cięte lub suszone, w zależności od odmiany.
Różne odmiany czosnku mogą tworzyć po wymieszaniu ciekawe kompozycje rabatowe. Intensywne kolory i długi okres kwitnienia pozwalają wykorzystać je w wielu ogrodowych aranżacjach, są cenionym elementem wśród profesjonalnych projektantów terenów zielonych.
Jak dbać o czosnek ozdobny?
Sadzenie
- Czosnek ozdobny jest rośliną cebulową pochodzącą z Azji, stąd też jej spora mrozoodporność i upodobanie do nasłonecznionych stanowisk.
- Sadzi się go zwykle jesienią, zaś okres kwitnienia przypada co roku na miesiące wiosenne od maja do czerwca.
Pielęgnacja
- Posadzony w suchej glebie wymaga regularnego podlewania w celu uzyskania dorodnych, długo kwitnących kwiatów.
- Wysokie czosnki wymagają nieco więcej uwagi niż niższe odmiany, gdyż by osiągnęły maksymalne wysokości, powinny być 2-3 razy nawożone wieloskładnikowo w okresie wzrastania i regularnie odchwaszczane.
Po kwitnieniu
- Gdy kwiaty czosnków ozdobnych zaczynają usychać, to warto je zerwać, a najlepiej ściąć wraz z łodygami.
- Ususzone czosnki, szczególnie odmiany czosnku olbrzymiego, prezentują się równie okazale jak te rosnące w ogrodzie i mogą być ozdobą każdego bukietu.
- Po zakończeniu kwitnienia powinno się raz na kilka lat przesadzić roślinę, gdyż cebule zagęszczają się, co może uniemożliwiać ich prawidłowe wzrastanie.
- Na okres zimowania cebule wystarczy zabezpieczyć przykrywając glebę warstwą ściółki.
-
Dichondra ma bardzo długie, dobrze rozkrzewione, sprężyste i niełamliwe pędy, których długość może wynosić ponad 2 metry. Maleńkie listki mają srebrny kolor i pokryte są mięciutkim meszkiem. Ta niezwykle dekoracyjna roślina stworzona jest do przeróżnych kompozycji kwiatowych na balkony i tarasy. Ogólnie jest mało znana, jednak urzeka swoją urodą i innością. Jest rośliną bardzo wytrzymałą na warunki atmosferyczne. Zarówno w palącym słońcu, jak i w silnym deszczu, czy też potargana przez wiatr nie zmienia swojej urody. Toleruje okresowe susze oraz dobrze rośnie w lekkiej, piaszczystej, przepuszczalnej i ubogiej glebie. Ładnie komponuje się z roślinami o wyrazistych barwach. Świetnie wygląda sadzona w pojemnikach na balkonach i tarasach.
-
Płożąca bylina, dorasta do 25 cm wysokości i tworzy kwitnące poduszki. Zimozielona. Kwitnie czerwiec – maj, kwiaty drobne, niebieskie , fioletowe w zależności od odmiany. Roślina wrażliwa na nadmiar wapnia w podłożu. Stanowisko słoneczne. Roślina mrozoodporna.
-
Grzybienie, czyli potocznie zwane liliami wodnymi lub nanufarami to bez wątpienia królowe oczek wodnych i stawów. Kwiaty lilii występują w wielu kolorach,białym, żółtym, pomarańczowym, różowym i czerwonym. W miarę kwitnięcia wiele odmian przebarwia się na inny odcień. Nie są niestety zbyt trwałe kwitną tylko 3-4 dni. Kwiaty są duże, mięsiste, osiągają do 25 cm średnicy i otwierają się tylko w ciągu dnia. Minimalna temperatura do kwitnienia to 18 stopni. Oprócz kwiatów elementem dekoracyjnym są również liście. Charakteryzują się zaokrąglonym kształtem, pokryte są woskiem i osiągają do 30 cm średnicy. Występują w kolorach zielonym, bordowym lub plamistym. Ogonki liści mogą sięgać nawet 2 metrów długości. Kłącza należy sadzić w spokojnej wodzie, z dala od fontann i kaskad. Grzybienie wymagają stanowiska słonecznego. Kwitnienie lili w zależności od odmiany przypada od maja do października. Zimą jeśli dno oczka zamarza należy roślinę wykopać i przechować w wodzie w pomieszczeniu gdzie temperatura jest dodatnia. Lilie wodne w Polsce sa po ochroną. Popularne odmiany lilii wodnych; “Atraction”, “Escarbaucle”, “Fabiola”, “Mariacela albida”
-
Jest to nieduża, bardzo atrakcyjna trawa o orientalnym wyglądzie. Rośnie dość wolno, starsze okazy osiągają 50 cm wysokości i 80 cm szerokości. Liście są żółte z białym paskiem , lekko przewisające. Kwiaty pojawiają się we wrześniu i kwitną do października w postaci brązowych źdzbeł, prawie niezauważlanych. Najlepsze stanowisko będzie w półcieniu. Najlepiej czuje się na glebach żyznych i przepuszczalnych. Nie toleruje przesuszania ,dlatego musimy zapewnić jej stała wilgoć. W naszych warunkach dość dobrze radzi sobie z zimowaniem, jednak miejsce powinno być zaciszne i osłonięte od wiatru. Roślinę zabezpieczamy przed zimą, kopczykiem z kory i agrowłókniną. Roślina polecana do leśnych zakątków, nad brzegiem oczek wodnych ,wzdłuż ścieżek i chodników.
-
Niski krzew o kulistym pokroju i grubych sztywnych pędach. Dorasta do 1,5 wysokości. Liście są grube, szerokojajowate, ciemnozielone. Kwiatostany są duże, kuliste (15-30 cm). Kwiaty najczęściej są różowe lub niebieskie ale mogą być białe, fioletowe lub wielobarwne. Kolor kwiatów wielu odmian zmienia się wraz z kwasowością gleby. Kwiaty zakwitają na pędach dwuletnich od początku lipca do końca sierpnia. Hortensja wymaga gleb żyznych, próchnicznych o odczynie lekko kwaśnym. Jest bardzo wrażliwa na suszę i wymaga stale wilgotnej gleby. Stanowisko półcieniste lub cieniste. Rośliny się nie przycina. Gatunek jest wrażliwy na mróz i wymaga okrycia na zimę. Polecana do ogrodów przydomowych oraz do sadzenia w pojemnikach.
-
Bardzo efektowna trawa o czerwonych przebarwieniach. Osiąga wysokość 40-70 cm. Roślina rozłogowa, niezbyt ekspansywna. Liście wzniesione pionowo. Najpierw mają barwę zieloną po czym zaczynają nabierać czerwonych przebarwień. Pod koniec sezonu intensywne rubinowoczerwone zabarwienie obejmuje prawie cały liść. Okres kwitnienia przypada na sierpień-wrzesień. Wymaga gleb żyznych, przepuszczalnych i umiarkowanie wilgotnych. Stanowisko słoneczne. Młode rośliny zaleca się okrywać na zimę. Polecana do ogrodów przydomowych i skalnych.
-
Jest to wysoka bylina, może dorastać nawet do 1,5 metra, w zależności od odmiany. Ta piękna roślina kwitnie od lipca do października. Kwiat duży, brązowy środek okolony przez płatki przybierające kolor purpurowy, różowy, kremowy, czerwony. Oprócz nich na uwagę zasługują szorstkie, sztywne liście. Jeżówka nie sprawia żadnych problemów podczas uprawy. Najbardziej lubi nasłonecznione lub lekko zacienione stanowiska. Roślina preferuje gleby żyzne i przepuszczalne. Jeżówka potrzebuje sporo miejsca do rozwoju, jest dość ekspansywna. Świetnie sprawdza się, jako kwiat cięty. Często stosowana, jako składnik leków i kosmetyków.
-
Wolno rosnące drzewo w pokroju szerokiego stożka osiągające po 20 latach wys. 3-4 m. Igły krótkie, błyszczące, zielone, od spodu prawie białe. Cechą charakterystyczną są szyszki, niebiesko-fioletowe, 4-7 cm licznie pojawiające się już na młodych roślinach (wys. 1-1,5 m). Wymaga żyznych i wilgotnych gleb. Jodła ta szczególnie jest polecana do małych ogródków przydomowych. Strefa przemarzania 5a.
-
Judaszowiec chiński jest wolno rosnącym, rozłożystym drzewem o sezonowym ulistnieniu. Na przełomie kwietnia i maja rozkwita pęczkami różowych kwiatów, które pojawiają się na młodych i starszych pędach oraz na pniu. Nasiona judaszowca dojrzewają w brązowiejących strąkach. Jego zielone liście w kształcie serca mają do 15 cm długości i rosną skrętolegle, jesienią zaś zmieniają kolor na złocisty. W ojczystej Azji drzewo dorasta do 10 m. W Polsce osiąga znacznie mniejsze rozmiary, a pierwsze kwiaty rozwija po 5 latach od posadzenia.
Wymagania:
Judaszowiec chiński jest wrażliwy na spadki temperatury, dlatego wybieramy dla niego ciepłe, zaciszne stanowisko. Odpowiadają mu suche, przepuszczalne gleby o odczynie lekko kwaśnym do zasadowego.
-
Drzewo osiągające w naszym klimacie ok. 20 m wysokości. W Polsce najczęściej wielopienne (forma krzaczasta) ze względu na przemarzanie, podczas srogich zim, szczególnie w chłodniejszych regionach kraju. Korona majestatyczna, szeroka i gęsta, osadzona na niskim pniu. Kasztan jadalny należy do drzew długowiecznych, które dożywają do 500 lat, a nawet i więcej.
Pielęgnacja i wymagania: Kasztan jadalny preferuje stanowiska słoneczne do lekko zacienionych, lecz osłonięte od zimnych zimowych wiatrów. Najlepiej rośnie na glebach piaszczystych lub gliniastych, średnio żyznych i średnio suchych. Podczas pierwszych zim trzeba go osłaniać by zdobył wystarczającą odporność na przyszłe lata intensywnego wzrostu.
Kwitnienie i owocowanie: Owoce w postaci trójkomorowych, kolczastych torebek z jadalnymi owocami. Dojrzewają w październiku–listopadzie. Kasztany są bardzo smaczne, podawane są do jedzenia w stanie surowym, gotowane lub pieczone. Dekoracyjne kwitnienie przypada na czerwiec i lipiec. Kwiaty rozdzielnopłciowe – męskie biało-kremowe w formie długich kotek, długości do około 30 cm, natomiast żeńskie mniej wyraziste, zielonkawe, osadzone u podstawy kwiatów męskich.
Owoce kasztana jadalnego zawierają dużo witamin i składników, których potrzebują osoby o osłabionej koncentracji lub narażone na stres. Pomagają one także w zachowaniu zdrowego układu krwionośnego oraz w leczeniu żylaków (podobnie jak owoce kasztanowca zwyczajnego), a dodatkowo są lekkostrawne i nie zawierają glutenu.
-
Szybkorosnące drzewo z rozłożystą koroną i często z krótkim pniem o nieco egzotycznym wyglądzie. Osiąga 10 m wys. i 6 m szer. Liście do 20 cm, sercowate. Kwiaty białe, zebrane w kwiatostany, do 35 cm, VII-VIII. Owoce, długie strąki, pozostają na drzewie do wiosny. Stanowisko słoneczne lub półcieniste, osłonięte. Wymaga żyznej, uprawnej gleby. Młode rośliny wrażliwe na przemarzanie.
-
Jest to grupa roślin ozdobnych gdzie głównym walorem dekoracyjnym są nie kwiaty a liście ,występujące w całej szerokiej gamie kolorystycznej. Pokrzywkę cechuje soczystość barw i ciekawe kształty liści. Rośliny w zależności od odmiany osiągają od 30 do 80 cm. Kształt i wysokość rośliny możemy korygować przez cięcie. Kwiaty pokrzywki są drobne,niebiesko białe,zebrane w grona i wyrastają na szczycie pędów. Jednak kwiaty te należy regularnie usuwać, ponieważ barwne liście zaczynają drobnieć,wzrost roślin słabnie a cała roślina traci na wyglądzie. Pokrzywka wytwarza charakterystyczne kwadratowe łodygi które w środku są puste. Liście układają się na krzyż,mają ząbkowane lub karbowane brzegi, a w dotyku są aksamitne. Występują w niezliczonej liczbie kolorów,odcieni,wzajemnych mieszanin. Stanowisko powinno być słoneczne i ciepłe,w cieniu roślina straci swe walory. Wymaga umiarkowanego podlewania,ale nie wolno dopuścić by w donicy gromadziła się woda ,ponieważ grozi to gniciem rośliny. Wieczorem możemy też rosić liście. Pokrzywka wymaga regularnego nawożenia nawozem do roślin o ozdobnych liściach. Wspaniałe rośliny do uprawy na rabatach i w pojemnikach na balkonach i tarasach.
-
Krwawnica pospolita to wyjątkowo piękna i atrakcyjna bylina o strzelistym pokroju, której sztywne, wzniesione pędy kwiatostanowe mogą osiągać wysokość od 1-1,5 m., aż do ok. 2 m. u starszych egzemplarzy, rosnących w wyjątkowo sprzyjających warunkach. Z mocnego korzenia roślina rozwija wiosną luźną rozetę sercowato-lancetowatych, owłosionych liści, z której na początku lata (VI) wyrasta długi, sztywny, lekko owłosiony i ulistniony (liście mniejsze niż u podstawy i bardziej lancetowate) pęd kwiatostanowy, na którym rozwijają się niewielkie, intensywnie ubarwione, różowo-fioletowe kwiaty, zebrane w długie, gęste, kłosowe kwiatostany. Na roślinie kwiaty pojawiają się sukcesywnie aż do końca lata (VIII), stanowiąc niezwykle mocny akcent kolorystyczny letniego ogrodu. Kwiaty są nie tylko piękne, ale też miododajne, dlatego zwabiają mnóstwo owadów zapylających w tym motyli i pszczół. Krwawnica na dobrym stanowisku silnie się rozrasta, tworząc z czasem dużą, dorodną kępę. Roślina posiada mocny, drewniejący, głęboko sięgający system korzeniowy, dlatego mimo iż preferuje wilgoć, dobrze radzi sobie również z przejściową suszą.
-
Swoją nazwę laurowiśnia wschodnia zawdzięcza prawdopodobnie temu, że jej liście przypominają liście laurowe, czyli liście wawrzynu (Laurus), a ciemnoczerwone owoce – owoce wiśni (Cerasus). Z kombinacji tych słów powstała łacińska nazwa gatunkowa rośliny – laurocerasus. Laurowiśnia pochodzi z rejonu wschodnich Bałkanów i Bliskiego Wchodu. Z regionu Kaukazu pochodzą przede wszystkim rośliny o dużych liściach, które są mniej odporne na mróz. Odmiany silniejsze, o małych liściach pochodzą przede wszystkim z Bałkanów. Dzisiaj laurowiśnia, jako dziko rosnąca roślina, rozpowszechniona jest także w południowej i zachodniej Europie. Wiosną, od kwietnia do czerwca na roślinie zakwitają małe, białe kwiaty zebrane w wąskie, długie grona. Po ich przekwitnięciu tworzą się czarno – czerwone jagody – są trujące i niejadalne.
Laurowiśnia wymaga do prawidłowego rozwoju słonecznego, przewiewnego stanowiska. W lecie dobrze rośnie na zewnątrz. Dla przezimowania odpowiednie jest jasne, przewiewne, chłodne stanowisko z temperaturą nie spadającą dużo poniżej zera. W lecie roślinę należy obficie podlewać. W okresie zimowym podłoże nie powinno być zbyt wilgotne. W czasie wzrostu roślinę należy regularnie zasilać, raz na dwa tygodnie. Laurowiśnia wymaga żyznej i wilgotnej gleby z dużą zawartością wapnia oraz stanowiska osłoniętego od wiatru. Jest to roślina odporna na zanieczyszczenia powietrza. Rośnie zarówno na stanowiskach słonecznych, jak i cienistych. Podczas mroźnych zim laurowiśnia może przemarzać, jednak nie trzeba jej wtedy jednak usuwać. Wystarczy przyciąć przy ziemi obumarłe pędy, a wtedy szybko wypuści nowe. Przycinanie jednak rośliny ciągu roku nie jest konieczne.
Jako roślina ozdobna jest chętnie sadzona w ogrodach. Często stosowana jest również na formowany żywopłot. Odpowiednim miejscem dla laurowiśni jest również stanowisko na tarasie lub na balkonie. Laurowiśnię w donicy w zimie należy trzymać na schodach lub w domu, np. piwnicy, o ile jest wystarczająco jasno.
-
Lawenda wąskolistna jest krzewinką o dużych walorach wizualnych i zapachowych. Tworzy ona gęste kępy rozkrzewionych pędów z oliwkowo-zielonymi liśćmi. Latem wytwarza masowe ilości kwiatostanów wyrastających niewysoko ponad kępy liści. Cenną cechą lawendy jest nie tylko piękne kwitnienie ale silny zapach wydzielany przez liście i kwiaty. Może być wykorzystywana do suchych, pachnących bukietów.
Najlepszym miejscem do uprawy lawendy jest stanowisko słoneczne, ciepłe i osłonięte od wiatrów. Lawenda lubi gleby przepuszczalne, żwirowe, wapienne, źle znosi natomiast nadmiar wody w podłożu. Wskazane jest umiarkowane podlewanie i oszczędne nawożenie, gdyż krzewinki lawendy na zbyt żyznych i wilgotnych stanowiskach tracą zwarty pokrój i słabo kwitną. Warunkiem zachowania zwartych, obficie kwitnących kęp lawendy jest coroczne przycinanie wszystkich pędów na wysokości ok 1/3 (cięcie najlepiej wykonać w lutym/marcu). Lawenda jest mrozoodporną krzewinką, ale w przypadku surowych, bezśnieżnych zim warto zastosować okrycie, aby zmniejszyć ryzyko uszkodzenia jej zimozielonych liści.
W ogrodach najpiękniej prezentuje się sadzona w grupach, zwłaszcza w ogrodach skalnych, na brzegach rabat, przy ścieżkach, w pobliżu altan, domków i innych miejsc do spędzania wolnego czasu. Zasuszone kwiaty odstraszają mole i komary. Opakowanie zawiera 20szt nasion.
-
Męczennica błękitna (inaczej Kwiat Męki Pańskiej) to wieloletnia, zimozielona, pnąca i szybko rosnąca roślina, która potrafi osiągnąć wysokość nawet 600 cm. Jej kwitnienie przypada na okres od sierpnia do września. Jej cechą charakterystyczną są niepowtarzalne, pokaźne kwiaty oraz specyficzne, kilkucentymetrowe, pomarańczowe owoce. W szczególności kwiaty cieszą się dużym uznaniem ogrodników, z racji swojego wyjątkowego kształtu i kolorystyki. Wykorzystuje się ją jako pnącze doniczkowe do obsadzenia balkonów, tarasów oraz altan jak również do uprawy w pomieszczeniach ogrzewanych zimą. Powodzenie w uprawie w dużej mierze zależy od zapewnienia jej odpowiednich warunków. Roślina preferuje wysokie temperatury oraz nasłonecznione stanowiska o dużej wilgotności powietrza. Najbardziej odpowiednim podłożem będzie zdrenowana i wilgotna gleba. Męczennica z racji pochodzenia jest bardzo wrażliwa na mróz – jej uprawa poza zamkniętymi pomieszczeniami w okresie jesienno-zimowym jest niemożliwa. Stosuje się ją głównie w celach zdobniczych w mieszkaniach i ogrodach. Najlepszy efekt uzyskamy stwarzając jej dogodne warunki do pnięcia się w górę. Wykorzystując fakt, że męczennica błękitna należy do najbardziej urodziwych roślin doniczkowych możemy stworzyć za jej pomocą naprawdę imponujące kompozycje.
-
Piękna, kępiasta trawa ozdobna o puszystych falujących kwiatostanach. Dorasta do wysokości 50 cm. Posiada cieniutkie źdźbła rozwiane na wietrze są ozdobą przez cały rok. Okres kwitnienia przypada na lipiec-wrzesień. Źdźbła zakończone są długim ościstym włosem o barwie kremowo-białej. Polecana na stanowiska słoneczne. Roślina nie ma specjalnych wymagań glebowych. Roślina polecana do różnych kompozycji ogrodowych. Odmiana mrozoodporna, jednak zaleca się okrycie na zimę.
-
Perełkowiec japoński ) znany jest także jako sofora japońska lub szupin. To oryginalne drzewo charakteryzuje się nieparzystopierzastymi liśćmi (złożonymi z kilku do kilkunastu listków), opadającymi na zimę oraz białymi wiechami, z których później powstają charakterystyczne kulkowate strąki.
Perełkowiec japoński najlepiej sadzić na stanowisku słonecznym, ciepłym, osłoniętym od silnych wiatrów. Zalecane są wystawy południowe i zachodnie. Roślina ma niewielkie wymagania glebowe – toleruje różne typy gleb, w tym suche. Optymalne są jednak podłoża wapienne, świeże, dobrze przepuszczalne. Jest odporna na zasolenie gleby i zanieczyszczenie powietrza, dlatego nadaje się do sadzenia w warunkach miejskich.
Ze względu na niską mrozoodporność perełkowce powinno się sadzić w połowie wiosny. Po posadzeniu młode drzewka należy dokładnie podlać. W pierwszych latach uprawy roślinę należy zabezpieczyć na zimę agrowłóknina zimową. Nawozy mineralne, zwłaszcza azotowe, stosuje się do końca lata (później mogą zmniejszyć mrozoodporność rośliny). Dobrze reaguje na nawożenie organiczne. Podłoże wokół pnia warto ściółkować. Zabieg nieznacznie zwiększy temperaturę podłoża, ograniczy zachwaszczenie i wyparowywanie wody.
Perełkowiec japoński jest gatunkiem rzadko u nas spotykanym. Uprawiana jest pojedynczo, głównie w zachodnich rejonach Polski. Jest rośliną miododajną.
Nie bez powodu owoce i kwiaty szupinu są w Chinach traktowane jako zioła. Tak naprawdę roślina ma wybitne właściwości lecznicze. Zwłaszcza kwiaty są bardzo wartościowe, jednakże wszystkie części zawierają bardzo wiele rutyny. Dodatkowo perełkowiec japoński zawiera dużą ilość flawonoidów i glikozydów.
Perełkowiec japoński świetnie wpływa na układ krwionośny. Od wieków owoce i kwiaty rośliny są wykorzystywane jako środek wzmacniający naczynia krwionośny. To wszystko dzięki rutynie – witaminie P, która ma niezwykłe właściwości, która uszczelnia naczynia krwionośne. Podaje się ją przeciwko krwotokom, w leczeniu nadciśnienia i miażdżycy. Dodatkowo może pomóc w leczeniu przeziębienia i grypy, ma działanie antybakteryjne, wzmacniające i rozkurczowe.
-
Duży krzew o oryginalnym zabarwieniu i efektownych kwiatostanach. Dorasta do 3m wysokości. Roślina ma zaokrąglony i zwarty pokrój. Liście ma błyszczące, zaokrąglone, ciemnopurpurowe. Jesienią przebarwiają się na jaskrawoczerwony. Kwiaty pojawiają się w czerwcu i lipcu. Zebrane są w wiechy na końcach pędów. Szypułki kwiatów rosną po przekwitnięciu i stają się pierzaste. Dzięki temu owocostany mają bardzo charakterystyczny puszysty wygląd. Roślina nie ma specjalnych wymagań, jednak najlepiej rośnie na glebach przepuszczalnych zasobnych w wapń. Preferuje stanowiska nasłonecznione i suche. Odmiana polecana do ogrodów przydomowych, parków jako silny akcent kolorystyczny.
-
Rozchodniki okazałe są to byliny o ciekawym zabarwieniu liści i kwiatów. Roślina wypuszcza z podziemnych kłączy grube i sztywne łodygi. Na zielonej łodydze pojawiają się również grube liście z delikatnym błękitnym nalotem. W połowie lata wyrastają z nich zielone pąki kwiatowe. Z czasem nabierają coraz bardziej intensywniejszych barw a kwiaty stają się bardzo okazałe i przybierają formę płaskiego talerza. Okres kwitnienia trwa od sierpnia do listopada. Późną jesienią roślina nabiera purpurowych barw i zdobi aż do przymrozków. Rozchodniki polecane są na stanowiska słoneczne. Nie maja specjalnych wymagań więc z powodzeniem poradzą sobie na glebach suchych i ubogich. Wraz z nadejściem wiosny stare łodygi usuwamy. Rośliny te należą do grupy roślin bardzo odpornych na szkodniki jak i przemarzanie. Rozchodniki pięknie komponują się z innymi jesiennymi roślinami jak trawy, rudbekie lub też z roślinami iglastymi.
-
Bardzo efektowna trawa o ozdobnych kwiatostanach, atrakcyjnych zarówno w czasie kwitnienia jak i zimą. Dorasta do ok 1m wysokości. Roślina charakteryzuje się ciemnymi, fioletowymi do prawie czarnego koloru kwiatostanami. Liście są szerokie, przewieszające się. Tworzą foremną kępę. Zakwita od sierpnia do września. Odmiana polecana na stanowiska słoneczne i ciepłe. Najlepiej rośnie na glebach lekkich, umiarkowanie wilgotnych oraz zasobnych w składniki pokarmowe. Roślina mrozoodporna, jednak zaleca się okrywanie młodych egzemplarzy na zimę. Wiosną roślinę przycina się nisko nad ziemią. Odmiana polecana do różnych kompozycji ogrodowych, nad oczka wodne, do pojemników.
-
Niezwykle atrakcyjna odmiana trawy, która w Polsce zdobywa coraz więcej amatorów. Rozplenica tworzy kępę i dorasta do 120 cm w czasie kwitnienia. Odmiana ta wyróżnia się atrakcyjnymi, cienkimi i długimi liśćmi o purpurobrunatnej barwie. Kwiatostany są puszyste, długie. Dorastają one do 30 cm i wyglądem przypominają szczotki do mycia butelek. Pora kwitnienia przypada na sierpień. Pennisetum najlepiej czuje się na stanowiskach słonecznych lub tylko delikatnie ocienionych. Preferuje gleby żyzne, przepuszczalne umiarkowanie, wilgotne. W naszym klimacie roślinę tą najlepiej uprawiać w donicy, a jesienią wnosić do jasnego i chłodnego pomieszczenia. Pozostawiona na zimę w gruncie przemarznie. Polecana jako barwny element kompozycji.
-
Piękna bylina pochodząca z Chin i Japonii, znana też pod nazwą biskupie serce. Osiąga wysokość 80cm i szeroko się rozrasta. Tworzy bulwiasto zgrubiałe, kruche korzenie. Duże, szarozielone liście są złożone z małych listków i zamierają wkrótce po kwitnieniu. Kwiaty są sercowate, różowo-białe, zwisające, osadzone po kilkanaście na łukowato wygiętych pędach. Kwitnienie przypada w maju i czerwcu. Uprawa Najlepiej wybierać dla tej rośliny miejsca półcieniste, glebę próchniczną, przepuszczalną. Sadzenie karp przypada na wiosnę, od kwietnia, w odstępach 50cm. Karpy przykrywa się płytko podłożem (3-4cm), aby delikatne liście i pędy mogły szybko pojawić się nad powierzchnią gleby. Łatwym, chociaż mało wydajnym sposobem rozmnażania jest podział roślin wczesną wiosną. Co kilka lat dzieli się duże, silnie rozrośnięte karpy przy okazji przesadzania roślin na nowe miejsce. Pielęgnowanie Najważniejsze zabiegi to odchwaszczanie, podlewanie w razie suszy i wiosenne nawożenie wieloskładnikowym nawozem mineralnym w ilości około 30g/m2. Okres wegetacji serduszek okazałych jest krótki i latem pozostaje po nich puste miejsce. Nie można dopuścić do jego zachwaszczenia i nie powinno się też sadzić tam innych roślin. Przechowywanie Jeżeli konieczne jest przechowanie młodych roślin do wiosny, np. okazów otrzymanych z nasion, to trzeba karpy przenieść do chłodnego pomieszczenia (2-4oC) i przykryć torfem lub piaskiem. Zastosowanie Serduszka okazałe pięknie zdobią miejsca ocienione, w pobliżu drzew i krzewów. Rośliny sadzi się pojedynczo lub w niewielkich grupach, aby puste miejsca po zaschnięciu liści nie były zbyt duże. Kwiaty cięte są trwałe, szczególnie te produkowane pod osłonami. Kolor: różowy Kwiat cięty: tak Okres kwitnienia: V-VI Rozstaw sadzenia: 50 cm Termin sadzenia: IV Wykopywanie: zimuje Wysokość rośliny: 40-60 cm.
-
Oryginalna, wieloletnia bylina zimozielona – wodna lub przywodna, z wyraźnie zaznaczonymi segmentami, które posiadają w środku szerokie przewody powietrzne. Roślina w pełni mrozoodporna i odporna na szkodniki, będąca prawdziwą ozdobą ogrodu przez cały rok.
Skrzyp zimowy zaliczany jest do roślin leczniczych, a pozyskiwanym surowcem jest ziele skrzypu o szerokich właściwościach zdrowotnych.
Gatunek ten wykazuje bardzo umiarkowane wymagania glebowe. Lubi obfite podlewanie, a w miejscach suchych rośnie zdecydowanie wolniej i dorasta do mniejszych rozmiarów. Przepięknie prezentuje się nad brzegami oczek wodnych, stawów oraz w egzotycznych ogrodach w stylu japońskim. Równie zjawiskowo wygląda sadzony w donicach na balkonach i tarasach.Współczesne ogrody bardzo często z systemem nawadniania stanowią doskonałe miejsce do pięknego wzrostu tej ciekawej rośliny.
Skrzyp zimowy to roślina żarłoczna – lubi intensywne nawożenie i słoneczne stanowiska. Wyglądem przypomina pędy bambusa.
Nie wytwarza kwiatów ani nasion, tylko zarodniki. Pojawiają się one jednak dopiero w drugim roku uprawy w okresie od lipca do sierpnia.
Czarne końcówki pędów zarodnionośnych zakończone są krótkim i spiczastym kłosem przypominającym szyszki. Jest to w 100% naturalny wygląd tej rośliny. Po ich wytworzeniu pęd zamiera, a w miejsce starych „szyszek” pojawiają się nowe. Skrzyp zimowy rozmnaża się wiosną poprzez podział kłączy.
Roślina ta jest odporna na działanie chorób, a jej pielęgnacja ogranicza się realnie do usuwania usychających, starych pędów.Po intensywnych zimowych wiatrach na otwartych przestrzeniach gdzie mógł ulec połamaniu zaleca nie ścięcie całkowite na wiosnę w celu odmłodzenia kęp.
Proponowane stanowisko: słońce/półcień lub cień oraz miejsca wilgotne, podmokłe (ewentualnie nawet płytka woda). Znakomicie rośnie również w klasycznym ogrodzie pod nawadnianiem kropelkowym.
Skrzyp zimowy tworzy proste, nierozgałęzione, zielone pędy nadziemne połączone kremowymi węzłami, dorastające do 150 cm wysokości. Pędy rośliny osiągają grubość do 12 mm, co odróżnia odmianę od zwykłego skrzypu zimowego, którego łodygi nie przekraczają grubości 6-8 mm.
Sadząc go w gruncie należy od razu zadbać o sztywne ograniczenie rozrastania się rośliny na boki. Strefę korzeniową rośliny warto ograniczyć po bokach poprzez wkopanie wgłąb bariery korzeniowej w postaci blachy folii HDPE lub poprzez posadzenie jej w plastikowej donicy, przy czym osłona powinna sięgać co najmniej na głębokość 40 do 50 cm wgłąb ziemi. Gdy rosnące poziomo pod ziemią pędy natrafią na przeszkodę, zmienią kierunek pnąc się w górę i zagęszczając istniejącą kępę.
Najlepszym rozwiązaniem jest sadzenie Skrzypu zimowego w dużych pojemnikach, dzięki czemu można łatwo kontrolować skłonność tej byliny do rozrastania się na boki. Gdy zasilimy skrzyp zimowy obornikiem, osiągnie on maksymalny wzrost, a pędy będą cieszyć oko silnie nasyconą zielenią.
Skrzyp zimowy potrafi rosnąć także w podłożu jałowym, lecz jego wzrost jest wtedy bardzo spowolniony, a roślina osiąga dużo mniejsze rozmiary. Dodanie odpowiednio dobranego nawozu zdecydowanie przyśpiesza rozrost rośliny, jest okazalsza i w szybszym tempie tworzy okazałe kępy.
Do nawożenie zalecany jest nawóz uniwersalny do oczka i ogrodu lub podwójne dawki nawozów organicznych. Equisetum Heymalle uznawane jest za jedną z najstarszych roślin występujących obecnie na Ziemi.
-
Pinia jest drzewem rosnącym w naturalnym środowisku w basenie morza Śródziemnego. Jego wysokość dochodzi do dwudziestu metrów. Średnica jest dość duża, bo dochodzi do sześciu metrów. Jej największym atutem jest rozłożysta korona zaczynająca się na wysokości od jednego metra do dwóch. Jej gęsto ułożone igły są dość długie i mają ciemnozieloną barwę. Ma palowy system korzeniowy, sięgający głęboko pod ziemię i mocno w niej zatwierdzony. Szyszki są duże, a po rozłupaniu jej zawartość jest jadalna. Zanim dojrzeją mijają trzy lata. Jej parasolowy pokrój przyciąga do siebie nowe rzesze ogrodników.
Sosna pinia uwielbia stanowiska słoneczne. Źle rośnie w cieniu. Nie wymaga żyznej gleby, dlatego nadaje się dla niej piaszczysty teren.
W pierwszych latach uprawy sadzonki należy dokładnie zabezpieczyć przed zimą, gdyż łatwo przemarzają. Po kilku latach rośliny uodparniają się i nie wymagają już tego zabiegu.
-
Strączyn żółty to przepięknie kwitnące drzewo,niegdyś perła ogrodów królewskich i arboretum, a dziś pojedyncze okazy można znaleźć głównie w ogrodach botanicznych. Najefektowniej strączyn wygląda podczas kwitnienia, na przełomie maja i czerwca. Wtedy pięknie pachnące kwiatki tworzą długie wiechy, wyglądem przypominają kwiaty wisterii. Kwiatostany białe, osiągają do 50 cm długości i są miododajne.Wydzielają bardzo przyjemny zapach, podobny do groszku pachnącego. Kwitnie co drugi rok, nie należy się jednak tym martwić, drzewo wygląda egzotyczne i atrakcyjne nawet tylko z liśćmi. Liście zielone, duże, około 40 cm długości.Liście są pierzaste,nieparzyście złożone po 7-9 ,jajowate lub odwrotnie jajowatych zielone, które zmieniają się na miodowo-żółte jesienią.
Piorunujące wrażenie robi jesienna szata rośliny (barwy intensywnie żółtej), dzięki której można dostrzec drzewo nawet z daleka.
Dekoracyjne drzewo w naszych warunkach dorasta do 5 m wysokości. Pień pokryty gładką korą, podobną do buka. Owocem są strąki, które opadają dopiero w następnym roku po kwitnieniu.
Oryginalne drzewo, zwłaszcza w okresie kwitnienia i jesiennego przebarwiania liści, warte jest posadzenia w bliskim otoczeniu.Strączyn to drzewo pochodzące z południowo-wschodnich regionów Ameryki Północnej.
Polecany do uprawy soliterowej lub w luźnych grupach. Zarówno do większych ogrodów przydomowych jak i parków.
Wymaga gleb żyznych, dość wilgotnych, o odczynie obojętnym lub zasadowym.
Preferuje stanowiska nasłonecznione, ale znosi także lekki półcień.
Sadzi się go w miejscach osłoniętych od wiatru, gdyż kruche gałęzie mogą być uszkadzane przez wiatr.
Młode rośliny są trochę wrażliwe na mrozy, natomiast dorosłe zupełnie odporne. -
Szałwia omszona to gatunek rośliny z rodziny jasnotowatych (Lamiaceae). Naturalnie występuje w południowej, środkowej i wschodniej Europie, oraz na części obszaru Azji zachodniej. W Polsce jest to efemerofit, gatunek zawleczony, i można ją spotkać w południowo-wschodniej części kraju.
Szałwia omszona tworzy regularne kępy o wysokości 40-60 cm. Pędy jej są wzniesione i lekko zdrewniałe, najczęściej pojedyncze.
Charakterystyczne liście, o owłosionej dolnej stronie blaszki liściowej, wyrastają na długich ogonkach u rozety liściowej, a na krótkich lub siedzących ogonkach na łodygach. Mają kształt podługowaty lub eliptyczny i są nieco pomarszczone. Brzegi liści są karbowano-piłkowane. Nie posiadają włosków gruczołowych.
Kwiaty o budowie grzbiecistej, zebrane są w okółki i tworzą kłosy. W zależności od odmiany mogą być ciemnoniebieskie, filetowe, różowe lub białe. Kwitną od końca maja do sierpnia.
Lubi stanowiska nasłonecznione, preferuje glebę luźną, umiarkowanie suchą i zasobną w składniki pokarmowe. Warto ją jednak podlewać w czasie upałów, ponieważ wydłuża to jej okres kwitnienia. Po przekwitnięciu, należy przycinać pędy kwiatostanowe.
Może być sadzona jako podszyt róż, oraz poleca się ją na obwódki rabat. Dobrze znosi też warunki panujące na skalniakach – pięknie wygląda na murkach i skarpach. Szałwia omszona nadaje się także do pojemników na balkony i tarasy.
-
Zimokwiat wczesny ma dzwonkowate kwiaty średnicy około 3 cm, bardzo dekoracyjne pojawiają się już w lutym (pod warunkiem, że nie ma srogiej zimy). Zewnętrzne płatki są jasno żółte, a wewnętrzne purpurowe. Dodatkowym walorem tych kwiatów jest przyjemny i intensywny zapach, wyczuwany nawet z dużej odległości.
Chińskie pochodzenie rośliny może sprawić, że w ostre zimy może przemarzać. Najlepiej zabezpieczyć go słomianym chochołem lub agrowłókniną.
Zimokwiat wczesny nie jest wymagającą rośliną. Może być uprawiany w glebie ogrodowej, ale najpiękniej kwitnie na stanowisku słonecznym. Jest mrozoodporny. Doskonale znosi temperaturę do około -20oC, gdy temperatura spadnie po niżej -20 to niestety pąki najprawdopodobniej przemarzną i roślina nie zakwitnie.
Wiele osób często myli kwitnący zimokwiat wczesny z forsycją. Jednak podstawową różnicą pomiędzy tymi krzewami jest to, że zimokwiat kwitnie znacznie wcześniej od forsycji.
Rzadko spotykany w Polsce gatunek kwitnący zimą. Małe drzewko pochodzące z Chin, w naszych warunkach klimatycznych jest 2- metrowym krzewem. Kilkunastocentymetrowe, ciemnozielone liście długo utrzymują się na krzewie, w cieplejsze zimy bywa zimozielony. Niezwykle dekoracyjny jest kiedy kwitnie o nietypowej porze roku, bo w zimie, zwykle na początku marca, a czasem już w lutym. Kwiatki bardzo efektowne, o średnicy 3cm, żółte z purpurowo-brązowym środkiem. Również niezwykły jak pora kwitnienia jest zapach kwiatków, piękny i niezwykle silny, wyczuwany nawet w odległości kilkudziesięciu metrów od kwitnącego krzewu. Gałązki z pąkami kwiatowymi można ciąć do wazonu, rozwiną się i wypełnią zapachem całe mieszkanie.
Nie ma wymagań co do jakości gleby, lubi stanowisko słoneczne. Aby krzew był gęsty i zachował ładny pokrój dobrze jest co kilka lat wykonać silne cięcie odmładzające (tuż po kwitnieniu). Odporność na mrozy zadowalająca.
-
Żurawki to ciekawe rośliny do ogrodu. Liczne odmiany żurawek mają bardzo zróżnicowane kolorystycznie liście, przy czym niektóre z nich są mniej lub bardziej wycięte czy wręcz pofałdowane. To sprawie że żurawka jest świetną rośliną uzupełniającą do ogrodowych rabat. Jednakże ze względu na wymagania nie może rosnąć wszędzie.
Żurawka najlepiej rośnie na glebach żyznych przepuszczalnych, ale wilgotnych. Dlatego suche stanowiska nie będą dla niej dobrym miejscem. Za to z powodzeniem możemy tworzyć z niej kompozycje wokół oczek wodnych, strumieni czy sadzawek oraz w wilgotnych miejscach w ogrodzie. Jeśli ma pod dostatkiem wody może rosnąć w słonecznym miejscu. Zawsze musimy jednak pamiętać że żurawka jest wrażliwa na brak wilgoci w glebie. Najlepiej też rośnie właśnie posadzona w pobliżu wody.
Kolorowe liście żurawek tworzą zwarte kępy. Niektóre odmiany mogą osiągnąć dość pokaźne rozmiary sięgając nawet do kolan. Kwiaty żurawek są mało okazałe, na wiotkiej łodydze wyrasta delikatny kwiatostan w formie wiechy. Z daleka wygląda jakby nad żurawką unosiła się mgiełka. Ten gatunek roślin lubi się też rozsiewać, dlatego jeśli chcemy utrzymać naszą kompozycję w stałej formie, należy wyciąć kwiatostany po przekwitnięciu.
Żurawki bardzo dobrze reagują na ściółkowanie. Pozwala to zatrzymać wilgoć w glebie co te rośliny potrafią docenić. Żurawki sadzimy zazwyczaj w towarzystwie bylin kwitnących. Czerwono listne odmiany mogą być stosowane jako kolorystyczny komponent z trawami czy niskimi iglakami. Możemy też je traktować jako rośliny do skalniaka, muszą mieć jednak zapewnioną stałą wilgotność podłoża. Najlepiej też rosną na glebie żyznej, próchnicznej.
-
Ambrowiec amerykański, znany także jako ambrowiec balsamiczny oraz styrakowiec amerykański, to bardzo dekoracyjne drzewo liściaste. Jego nazwa rodzajowa – Liquidambar – pochodzi od łacińskiego słowa liquidus – płynny oraz arabskiego ambra – oznaczającego żywicę. Balsamiczna żywica ambrowców wykorzystywana jest w medycynie, przemyśle kosmetycznym i spożywczym – jest składnikiem gumy do żucia, stąd angielska nazwa ambrowca – Sweet Gum.
W swojej ojczyźnie (Ameryce Północnej i Środkowej) ambrowiec amerykański dorasta do 45 metrów wysokości, w Polsce osiąga znacznie mniejsze rozmiary (maksymalnie 25 metrów).
Ambrowiec amerykański to cenne drzewo do nasadzeń parkowych, rzadko jest sadzony w ogrodach. Jego największą ozdobą są dłoniastoklapowane liście (przypominające swoim kształtem liście klonu), długości do 18 cm. Liście z wierzchu są ciemnozielone i błyszczące, od spodu ciemniejsze. Na jesieni liście ambrowca amerykańskiego przebarwiają się na czerwono, purpurowo-fioletowo lub złoto. Kora ambrowca jest ciemnoszara, głęboko bruzdowana. Pień jest prosty, silnie zarysowany przewodnik, korona regularna – w młodości stożkowata, z wiekiem coraz bardziej rozłożysta.
Ambrowiec amerykański najlepiej rośnie na stanowisku słonecznym i osłoniętym od silnych wiatrów – jest to bardzo ważne, gdyż młode osobniki mają tendencję do przemarzania – mrozoodporność rośnie z wiekiem drzewa. Im więcej słońca, tym liście ambrowca piękniej będą się przebarwiać na jesieni. Ambrowiec amerykański najlepiej rośnie w glebie przepuszczalnej, żyznej i próchnicznej, źle na glebie suchej i jałowej. Z uwagi na dużą dekoracyjność ambrowiec amerykański najlepiej będzie wyglądać jako soliter lub posadzony w małych grupach po 2-3 drzewa.
-
Oxytree niezwykle szybko rośnie. Już w 6.roku od posadzenia osiąga 16 m wysokości i 35 cm średnicy pnia.
Dzięki ogromnym liściom wytwarza takie ilości tlenu, o których inne drzewa mogą tylko pomarzyć!System korzeniowy drzew tlenowych osiąga 9 m głębokości i stamtąd pobiera składniki odżywcze. Dzięki głęboko osadzonym korzeniom, nie pobiera składników odżywczych z górnych warstw gleby, które są potrzebne innym roślinom!
Potrafi rozwijać się na terenach o rocznych opadach 500 mm (w okresie letnim może wymagać dodatkowego podlewania)
dobrze przystosowuje się do skrajnych warunków klimatycznych (-25 °C, +45 °C)Należy do roślin wytrzymałych na mało urodzajne gleby (np. na glebach piaszczystych)
toleruje szeroki zakres pH gleby, od 5,5-8,9Drzewo tlenowe powstało dzięki skrzyżowaniu paulowni elongata z paulownią fortunei dzięki czemu bardzo dobrze przystosowuje się do różnych warunków klimatycznych i glebowych.
Posiada duże, owalne liście, szerokie na 25-45 cm, a szerokość korony drzew tlenowych przekracza 10 metrów
System korzeniowy osiąga 9 m głębokości i stamtąd pobiera składniki odżywcze
Kwitnie raz do roku, owoce mają kształt jajka o wielkości 3-5 cm.
Odgrywa ważną rolę na obszarach narażonych na osuwiska (gleby piaskowe i lessowe)
